Tijden veranderen - maar eeuwenoude overtuigingen blijven

Op televisie zie ik een jonge vrouw, begin 20, prachtige bos haar, open en vrolijk gezicht, prachtig figuur, en toch durft ze te zeggen dat zij zichzelf niet mooi vindt en het liefst verstopt in wijde en weinig zeggende kleding. 

Zonder dat ik het in de gaten heb, stromen tranen over mijn wangen. Hoe kan dit? Hoe kan het dat zij zo aan zichzelf twijfelt? hoe kan het dat zij iets totaal anders ziet dan dat ik zie? Ik voel gewoon pijn, ik wil het wel uitschreeuwen. Meid wat ben je mooi! Meid twijfel niet zo aan jezelf. 

Dat is het moment dat de knoop in mijn maag veranderd in strijdlust; ik wil het wel van de daken schreeuwen, hoe kan ik mensen bereiken? Hoe kan ik jonge meiden bereiken? 

Waarom zijn wij niet in staat om onze dochters mee te geven hoe prachtig ze zijn. Waarschijnlijk omdat wij dat zelf niet eens kunnen. 

Omdat onze moeders het niet konden, omdat onze grootouders dat niet konden, er simpelweg geen tijd voor hadden. Er moest gewerkt worden. Geld verdiend worden, alles om er maar voor te zorgen dat hun kinderen een betere toekomst konden krijgen. Over gevoelens werd niet of nauwelijks gesproken, alles moest gaan zoals het altijd ging of zoals de kerk dat wilde en oh wee als je buiten de gebaande paden ging lopen, dan werd je beoordeeld en er werd anders naar je gekeken.

Tijden veranderen - maar eeuwenoude overtuigingen blijven In de loop der jaren veranderen de tijden. We worden bewuster, we leven bewuster, dimensies veranderen, we krijgen meer inzichten. maar die oude opvattingen en gewoontes blijven bestaan. het leven gaat zoals het altijd ging, levens worden geleefd, kinderen worden geboren, groeien op, gaan naar school, studeren, trouwen, gezin, overlijden.  De cirkel van het leven. 

Een enorm verschil is de hedendaagse technologie. We leren meer, we weten meer, maar we weten ook meer over anderen. En waar onze kring vroeger bestond uit hooguit een leefgemeenschap of dorp, is die kring uitgegroeid tot praktisch de hele wereld. 

Waar we vroeger de lampen uitdoen en van kantoor naar huis, gaat ons kantoor nu altijd door, wij zijn altijd bereikbaar en technologie weet ons altijd weer te prikkelen of te verleiden  tot nog een filmpje, nog een social media post of een netflix serie. 

We staan nauwelijks nog stil, bij het leven, bij waar we dankbaar voor zijn, en vooral niet bij ons gevoel. En als we dan iets voelen wat niet normaal is, dan slaat de paniek toe. Angststoornissen, eetstoornissen, burn out zijn eerder regel dan uitzondering. 

Geven we social media de schuld? Scholen? De verharding van de wereld om ons heen. Het zal ongetwijfeld niet in ons voordeel werken. Maar waar onze moeders bij ons thuis waren als wij uit school kwamen en niet afgeleid werden door diezelfde social media, maar volle aandacht voor ons hadden, oog hadden voor wat er niet lekker ging, zijn onze kinderen alleen thuis. En hold your horses, voordat ik ga zeggen dat dit niet goed is; dat ga je mij niet horen zeggen want alles heeft voor- en nadelen. Maar het is wel zo dat wij ouders minder ook voor onze kids hebben . En als wij dan een paar uren met ze hebben, vinden wij dat zowel wij als zij van alles moeten. 

Want waarom heeft je puber zijn kamer niet opgeruimd, er niet aan gedacht haar kleding in de was te doen zodat wij het op tijd konden wassen, waarom hangt de jas nooit direct aan de kapstok en staat de vaat steevast 10 centimeter buiten de vaatwasser?

Nou, omdat het pubers zijn, omdat hun beide hersenhelften nog niet samen werken, omdat er al zoveel is waar ze aan moeten denken. En ja, dat moet jij ongetwijfeld ook, maar jij bent volwassen en jij kunt vooruit denken. 

Doordat wij gedachteloos naar social media of netflix kunnen staren, hoeven wij niet te voelen. Drank, drugs, eten, lachgas, genoeg voorhanden om aan onze gevoelens te ontkomen. Want tja, voelen hoeft neit altijd fijn te zijn. Het kan juist heel erg zijn. En huilen, dat is voor mietjes en als zelfstandige meid is het toch heel normaal dat jij je tranen wegbijt. 

Zeg mama, hoe vaak sta jij eigenlijk op een foto? Een vakantie foto een kiekje van zomaar? Hoe vaak moet die foto direct verwijderd worden, want OMG dat kan echt niet. Op een dag gaan ze op zoek naar foto’s van jou, wat vinden ze dan?

En tja, je wordt (gelukkig) ouder, je hormonen gaan zn werk doen en het afvallen gaat steeds moeilijker en misschien kom je wel aan. Hoe vaak klaag je daar over waar je dochter bij is? Hoe vaak zeg jij terloops dat je toch echt niet meer moet eten want je kont past bijna niet meer in je broek. 

En in je joggingbroek zonder make up naar de supermarkt is al helemaal een no go, want stel je voor dat je de buurvrouw tegenkomt en wat zal die wel niet zeggen zeg…. 

En jij denkt dat die prachtige tienerdochter dat niet hoort of ziet? 

Ik weet niet hoe het met jou is, maar de afgelopen jaren heb ik te veel dierbare mensen verloren aan kanker of andere nare ziektes. Hele jonge vrouwen die er alles voor over hebben om rimpels of een buikje te krijgen. 

En wat dacht je van vrouwen die wilden dat ze een buikje hebben omdat ze een kind mochten dragen en baren. Ons lichaam is zo ontzettend sterk en vernuftig; het wil niets anders dan ons gezond houden en dan lopen wij te klagen over uiterlijke zorgen. Ook dit is zo ontzettend betrekkelijk. 

Als jij wilt dat jouw dochter oprecht gaat geloven dat ze er mooi uit ziet, dan, lieve mama, zou jij dat ook moeten gaan geloven.